www.pedagodzyspecjalni.fora.pl

seba

uffffffffffff... !
efekt mojej 5 godzinnej pracy. mam nadzieję, że ktoś doceni, że komuś się przyda. pozdrowienia Smile

ĆWICZENIA

Zasady kształcenia (wg Kupisiewicza) – normy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie pozwala nauczycielowi zaznajomić uczniów z podstawami usystematyzowanej wiedzy, rozwijać ich zainteresowania i zdolności poznawcze, wpajać im naukowy pogląd na świat oraz wdrażać do samokształcenia.

(Lipkowski)
Zasady nauczania – uczenia się osób niepełnosprawnych:
- zasada życzliwej pomocy, która powinna być stosowana w nauczaniu wszystkich uczniów
- zasada kształtowania pozytywnej atmosfery pracy
- zasada aktywności w nauce
- zasada indywidualizacji: dążenie do rozwijania pozytywnych cech osobowości ucznia niepełnosprawnego
- zasada dominacji wychowania
- zasada dostosowania treści nauczania do potrzeb każdego ucznia

(Doroszewska)
1. Nauczyciel w czasie pracy powinien stosować jak najdalej idącą indywidualizację, dostosowywać do indywidualnych potrzeb ucznia treści, metody, organizację pracy.
2. W nauczaniu niepełnosprawnych należy wiązać nauczanie z wychowaniem. Przy czym trzeba zwracać uwagę na wyrobienie właściwego stosunku ucznia niepełnosprawnego do samego siebie oraz stwarzać atmosferę poczucia bezpieczeństwa.
3. Proces nauczania należy tak organizować, żeby wytworzyć wokół wychowanka środowisko wychowawcze, które będzie wpływało na aktywizację ucznia i pozwoli mu na przeżycie satysfakcji z osiągnięć szkolnych
4. Takie organizowanie procesu nauczania, które wyzwala chęć poznania rzeczywistości.
5. Nauczyciela obowiązuje znajomość fizjologiczno-psychologicznych praw procesu nauczania i stosowanie tej wiedzy w praktyce

Zasady i metody ustalone przez pedagogikę ogólną są w pełni akceptowane i realizowane w pedagogice specjalnej. Ogólne wskazania są jednak wypełnione treścią dostosowaną do swoistych zadań i potrzeb działalności pedagogiki specjalnej.
Wymaga to uwzględnienia w nich wskazań wynikających z zaburzeń procesu uczenia się.
Jest to takie korzystanie z zasad dydaktyki ogólnej, w którym uwzględnione będą potrzeby ucznia wynikające z jego odchyleń od normy.

Metody nauczania – w kształceniu specjalnym wykorzystywane są metody kształcenia ogólnego i dostosowane do potrzeb uczniów niepełnosprawnych

W. Okoń:
Metody nauczania: systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniem, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań.

Metody nauczania stosowane w kształceniu specjalnym różnią się od metod nauczania pełnosprawnych tym, że równocześnie z procesem nauczania przebiega proces rewalidacji.

Tylko ta metoda nauczania jest metodą kształcenia specjalnego, która równocześnie kompensuje, koryguje bądź usprawnia zaburzone procesy psychiczne i fizyczne, przez co przygotowuje ucznia do współżycia i współdziałania z ludźmi pełnosprawnymi.

Pogadanka – służy do rewalidacji, przygotowania uczniów do lekcji, określenia celu lekcji, zapoznania z nowym materiałem, systematyzowania i utrwalania wiadomości.

Opis i opowiadanie – mają pobudzać wyobraźnię uczniów.

Kompensacyjne, korygujące i usprawniające metody nauczania z pomocą których uczniowie mogą sami dochodzić do wiadomości i umiejętności.

Metody laboratoryjne – polegają na wykonywaniu eksperymentów przez uczniów

Metody problemowe – stosuje się je w czasie systematyzowania oraz wdrażania wiedzy do praktyki.

Gry i zabawy:
- symulacyjne: odbicie rzeczywistości, zabawy w rzeczywistość, naśladowanie czynników występujących w życiu.
- sytuacyjne: stwarza się sytuacje sztuczne, które mogłyby zaistnieć jednak nie istnieją.
- inscenizacyjne: może w nich brać udział grupa uczniów oraz w większym stopniu występują w niej elementy kształcenia emocjonalnego i estetycznego.

Stosowanie tych metod pozwala na kształtowanie pojęć na podstawie doświadczenia. Uczniowie do określonych pojęć dochodzą sami. Stosowanie tych metod pozwala na zastępowanie w procesach poznawczych zaburzonych procesów niezaburzonymi. Stosowanie tych metod stwarza wiele sytuacji do korygowania zaburzonych procesów psychicznych i fizycznych. Uczniowie upośledzeni umysłowo uczą się koncentrowania uwagi i wyciągania wniosków, przez co rozwija się ich myślenie.

Kompensacyjne, korygujące i usprawniające metody nauczania oparte są na poznaniu przez przeżywanie.

Kompensacyjne, korygujące i usprawniające metody praktycznego działania i ćwiczenia:
- zajęcia praktyczne: organizując pracę ucznia należy oprzeć jej wykonywanie na niezaburzonych funkcjach psychicznych i fizycznych oraz angażować funkcje zaburzone w sposób pozwalający na ich usprawnianie i korygowanie. Trzeba starać się o to, żeby w trakcie wykonywania pracy zaangażowanych było jak najwięcej receptorów
- ćwiczenia: prowadząc różnego rodzaju ćwiczenia należy pamiętać o tym, żeby liczba powtórzeń była dostosowana odpowiednio do każdego ucznia. Należy je prowadzić w możliwie jak najbardziej atrakcyjny sposób, tak aby nie męczyły ucznia i sprawiały przyjemność. Podczas ćwiczeń należy zaangażować jak najwięcej receptorów – dobrze zorganizowane ćwiczenia, dostosowane do potrzeb każdej jednostki, umiejętności mogą zmienić w nawyk

Wybór metod w zależności od:
- rodzaju i stopnia niepełnosprawności
- stopnia upośledzenia umysłowego
- wieku umysłowego wychowanka
- zainteresowania, preferencje-skuteczność metody wśród uczniów
- treści jakie mamy realizować
- celów jakie chcemy osiągnąć
- nauczyciela
- wielkości grupy
- dostępnych pomocy dydaktycznych
- czasu

W nauczaniu specjalnym należy dostosować aktywne metody nauczania – angażować dzieci do procesu, nie tylko podawać im czystą wiedzę. Angażować ich umysł, ciało i zmysły.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherbourne

Główną ideą metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego
- świadomości działania w przestrzeni
- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda W.Sherbourne ma na celu stwarzać dziecku okazje do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych.
Jest ona przydatna do pracy z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych.

W metodzie ruchu rozwijającego wyróżnia się kilka kategorii ruchu:
1. Ruch prowadzący do poznania własnego ciała: stopniowe poznawanie poszczególnych części naszego ciała. Kontrola nad ruchami tych części jest warunkiem utrzymania równowagi. Poznanie własnego ciała i kontrola nad jego ruchami prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości, wyodrębniania własnego „ja” z otoczenia.
2. Ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym: wykształcenie orientacji w przestrzeni, by na tej podstawie mógł się wytworzyć związek między człowiekiem i tym co go otacza. Zasadnicze działania ruchowe odbywają się jak najniżej np. na podłodze, co prowadzi do wytworzenia kontroli z podstawą i daje poczucie „ugruntowania” stabilności.
3. Ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem: sprzyja wytworzeniu się zaufania do drugiego człowieka i na tej podstawie – budowania związku z drugim człowiekiem, nawiązywanie pozytywnych i znaczących kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym poznaniu i zrozumieniu potrzeb partnera oraz na wzajemnym zaufaniu
a. ruch z: ćwiczenia ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego
b. ruch przeciwko: ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadomienie uczestnikom ich siły przy współdziałaniu z partnerem, ćwiczenia powinny być pozbawione agresji, atakujący może rozwinąć w sobie wrażliwość na możliwości osoby, którą atakuje, broniący się poznaje możliwości atakującego. Umożliwia to dzieciom poznanie własnych i cudzych sposobów reagowania, uczą radzenia sobie w sytuacji konfliktu, uświadamiają emocje, świadomość ta pozwala kontrolować swoje emocje w zachowaniu.
c. ruch razem: ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów. Ćwiczenia te prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi. Udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego układu wysiłku fizycznego, co jest warunkiem osiągnięcia sukcesu.
4. Ruch prowadzący do współdziałania w grupie: ćwiczenia wykonuje się w trójkach, a następnie całą grupą, ich celem jest zaangażowanie wszystkich uczestników w aktywność ruchową, we współdziałanie ze sobą. Można tu już mówić o współpracy.
5. Ruch kreatywny: istotą jest spontaniczność, kreatywność i swoboda. Przykładem może być taniec.

OCENA:
Wystrzegamy się oceniania osiągnięć dziecka w kategoriach wymiernych czynników. Ocena ma charakter opisowy i dotyczy takich przejawów zachowania dziecka jak:
- zdolność koncentracji na zadaniu
- rodzaj i sposób wyrażania emocji
- umiejętność nawiązywania kontaktów z innymi osobami
- umiejętność zmiany zachowań w zależności od rodzaju zajęć
- umiejętność uczestniczenia w zabawie

Metoda ruchu rozwijającego pomaga realizować potrzeby, które ma każdy człowiek:
- poczucie bezpieczeństwa
- rozluźnianie, relaks
- akceptacja samego siebie
- poczucie siły i własnej wartości
- bliskiego kontaktu z innymi ludźmi
- poczucia własnej energii
- poznania własnego ciała
- odkrywania własnych możliwości
- pewności siebie
- spontaniczności
- poczucia partnerstwa

Zasady specyficzne dla metody W. Sherbourne
- pamiętaj, że uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne
- nawiąż kontakt z każdym dzieckiem
- zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne
- bierz udział we wszystkich ćwiczeniach
- w czasie zajęć ściśle przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji
- stymuluj aktywność dziecka
- miej poczucie humoru
- nie krytykuj dziecka
- chwal dziecko nie tyle za efekt co za wysiłek

WYKŁADY

CELE KSZTAŁCENIA

Podmiotowe traktowanie ucznia
1. Powszechność nauczania: wszyscy niepełnosprawni mają prawo do nauki
2. Dostępność dla wszystkich uczniów budynków szkolnych i placówek edukacyjnych oraz umożliwienie im swobodnego korzystania z pomieszczeń i urządzeń (likwidowanie barier architektonicznych)
3. Otwarty charakter systemu: istnieje możliwość przejścia pomiędzy poszczególnymi typami szkół na każdym etapie kształcenia zależnie od potrzeb niepełnosprawnego ucznia
4. Zapewnienie warunków realizacji obowiązku szkolnego w sposób dostosowany do tempa rozwoju dziecka
5. Jak najwcześniejsze rozpoznanie zaburzeń oraz podejmowanie wspierania rozwoju przez zorganizowaną działalność psychologiczno-pedagogiczną
6. Realizowanie programu dostosowanego do indywidualnych potrzeb ucznia
7. Rozwijanie zaradności osobistej i umiejętności społecznych
8. Stosowanie aktywnych metod nauczania
9. Wypracowanie koncepcji kształcenia zawodowego i przygotowania do pracy w powiązaniu z wynikiem pracy.
10. Dążenie do orzekania opartego na rzetelnej, wielokrotnej interdyscyplinarnej diagnozie wskazującej na potencjał rozwojowy dziecka
11. Śledzenie przebiegu edukacji dziecka przez wielospecjalistyczny zespół zewnętrzny wobec szkoły we współpracy z rodzicami. Wzmocnienie pozycji rodziców wobec szkoły i tworzenie warunków partnerskiej współpracy z rodzicami
12. Ograniczenie nauczania indywidualnego w domu do wyjątkowych przypadków i na czas określony.
13. Ograniczyć do niezbędnego minimum konieczność korzystania z internatu przez dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

Rozporządzenie MENiS 18.01.2005r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz ośrodkach.

Organizacja nauki i metod pracy
1. Jednostka działa w oparciu o ramowy plan nauczania. Dokonywana jest wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia na danym etapie edukacyjnym nie bardziej niż raz w roku, dokonywana jest przez nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem, będąca podstawą opracowania i modyfikowania indywidualnego programu edukacyjnego określającego zakres zintegrowanych działań nauczycieli i specjalistów oraz rodzaj zajęć rewalidacyjnych lub socjoterapeutycznych zajęć prowadzonych z uczniem zgodnie z jego indywidualnymi potrzebami edukacyjnymi oraz możliwościami psychospołecznymi.
2. Odpowiednie warunki i środki dydaktyczne. Wszystkie zalecenia w orzeczeniu powinny stanowić podstawę do pracy edukacyjnej i rewalidacyjnej.

Rozporządzenie o orzekaniu o nauczaniu specjalnym
MENiS z 29 stycznia 2003r.
„Zmieniając rozporządzenie w sprawie orzekanie o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania”

12 luty 2001r. Rozporządzenie w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego

W publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych są organizowane i działające zespoły orzekające, które wydają:
1. Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego dzieci i młodzieży z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi, wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy w tym orzekają także o potrzebie zajęć wychowawczo-rewalidacyjnych dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim.
2. Orzeczenia o potrzebie indywidualnego toku nauczania dzieci i młodzieży, których stan zdrowia (fizycznego/psychicznego) uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły
3. Opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka od chwili wykrycia niepełnosprawności do podjęcia nauki w szkole.

*orzeczenia 1 i 2 dla dzieci niesłyszących, sensorycznie zaburzonych i autystycznych wydaje się w poradniach specjalistycznych.

Skład zespołu orzekającego powołuje dyrektor poradni:
• dyrektor poradni (lub osoba upoważniona do tego przez dyrektora) jako przewodniczący zespołu
• psycholog (diagnoza psychologiczna)
• pedagog (diagnoza pedagogiczna)
• lekarz (diagnoza medyczna)
• logopedia

Zespoły orzekające na wniosek rodziców lub opiekunów dziecka przeprowadzają tą procedurę orzecznictwa.
14 dni na odwołanie się od orzeczenia i jest możliwe dwukrotnie.

uczenie: bardziej lub mniej trwała zmiana w zachowaniu, która występuje w wyniku ćwiczenia
proces rewalidacji/rehabilitacji: mieści w sobie kompensację, korygowanie, usprawnianie, dynamizowanie, stymulowanie w zależności od potrzeb ucznia

1.Czynniki tkwiące w dziecku (zależne od dziecka):
- stan psychofizyczny w jakim się on aktualnie znajduje
- wiek życia oraz wiek umysłowy
- rodzaj niepełnosprawności
- czas powstania niepełnosprawności
- stan funkcjonowania uk. nerwowego
- sfera emocjonalna
- motywacja
- cechy osobowościowe
- pewne uzdolnienia specjalne

2.Czynniki poprzedzające proces uczenia się:
- stan zdrowia ucznia
- odżywianie, sen
- transfer-zdolność przenoszenia zdobytych umiejętności
- motywacja
- projektowanie dydaktyczne

3.Czynniki zależne od nauczyciela:
- wiedza nauczyciela, jego kompetencje
- postawa nauczyciela
- znajomość dziecka z którym pracuje
- przygotowanie merytoryczne i metodyczne
- współpraca z rodzicami i innymi nauczycielami, specjalistami
- elastyczność i otwartość

4.Czynniki związane z procesem kształcenia:
- program nauczania
- miejsce nauki
- dobór metod, zasad, środków nauczania
- ocena

Rozporządzenie MENiS z dn. 30.01.1997r. w sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim.

Dla osób upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim w wieku 3-25 organizuje się zespołowe zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze oraz we współpracy z rodzicami bądź prawnymi opiekunami indywidualne zajęcia.
Celem tych zajęć jest wspomaganie rozwoju dzieci i młodzieży, rozwijanie zainteresowania otoczeniem oraz uzyskiwanie niezależności od innych osób w funkcjonowaniu w codziennym życiu.
Udział w zajęciach dzieci w wieku obowiązku szkolnego uznaje się za spełnienie tego obowiązku.
Zajęcia te prowadzi nauczyciel mający odpowiednie przygotowanie specjalistyczne – oligofrenopedagog. Opiekę podczas zajęć prowadzonych w domu zapewnia rodzic lub opiekun prawny.

Zajęcia te obejmują:
- naukę nawiązywania kontaktu w sposób odpowiedni do potrzeb i możliwości uczestnika
- kształtowanie sposobu komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom uczestnika
- usprawnianie ruchowe i psychoruchowe w zakresie dużej i małej motoryki
- wdrożenie do osiągania optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia
- rozwijanie zainteresowań otoczeniem, wielozmysłowe poznawanie otoczenia
- kształtowanie umiejętności współżycia w grupie
- naukę celowego działania dostosowanego do wieku, możliwości i zainteresowań uczestnika oraz jego udziału w ekspresyjnej aktywności

Dla tych osób konieczny jest indywidualny program nauczania, który opracowuje prowadzący zajęcia we współpracy z innymi profesjonalistami na podstawie wskazań zawartych w orzeczeniu kwalifikacyjnym. Zajęcia grupowe – obejmują 2-3 uczestników.

Ucznia należy obserwować a obserwacje rejestrować.

Obserwujemy:
- zmiany w zakresie dużej motoryki (postawa, lokomocja, koordynacja)
- zmiany w zakresie małej motoryki (manipulacja)
- aktywność własna, ukierunkowana
- koncentracja uwagi
- współdziałanie
- opanowanie nowych umiejętności, tempo
- dominujący nastrój i emocje
- zachowania trudne
- czynności porządkowe

Edukacja uczniów z upośledzeniami umysłowymi w stopniu znacznym i umiarkowanym polega na integralnym realizowaniu funkcji dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych szkoły z uwzględnieniem specyficznych form i metod pracy oraz zasad nauczania opisanych przez współczesną naukę.

Specyfika kształcenia tych uczniów polega na nauczaniu i wychowaniu calościowym, zintegrowanym, opartym na wielozmysłowym poznaniu otaczającego świata w całym procesie edukacji.

W stosunku do uczniów, zwłaszcza z up. umysłowym w stopniu znacznym przez cały okres kształcenia w szkole podstawowej i gimnazjum działania edukacyjne są ukierunkowane na zaspokojenie specyficznych potrzeb edukacyjnych tych uczniów, odpowiednio do ich możliwości psychofizycznych.

Przy ustalaniu kierunków pracy z uczniem należy uwzględniać indywidualne tempo rozwoju ucznia. Z tego względu podstawa programowa nie wyróżnia odrębnych celów, zadań ani treści nauczania dla kolejnych etapów edukacyjnych w szkole podstawowej i gimnazjum.
Edukację tych uczniów opiera się na indywidualnych programach edukacyjnych opracowanych przez nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniami. W programach tych musi być zachowana korelacja treści nauczania z wychowaniem oraz zadania rewalidacyjne.
Czas zajęć i przerw należy dostosować do możliwości i potrzeb ucznia.
O doborze uczniów do oddziałów grupowych decydują głównie ich potrzeby edukacyjne i możliwości psychofizyczne w mniejszym stopniu wiek i lata nauki.

Na każdym etapie edukacyjnym szkoły podstawowej i gimnazjum wyodrębnia się:
1.zajęcia edukacyjne:
- funkcjonowanie w środowisku
- muzyka z rytmiką
- plastyka
- technika
- wf
- etyka/religia

2.zajęcia rewalidacyjne

Nawet niewielkie postępy ucznia powinny być wzmacniane pozytywnie. Natomiast brak postępu nie podlega wartościowaniu negatywnemu.
Wskazane jest nawiązanie współpracy z rodziną ucznia, włączenie jej do działalności rewalidacyjną prowadzoną na terenie szkoły, a także w miarę możliwości kontynuacja przez rodziców niektórych elementów tej działalności w domu ucznia. Konieczna jest też taka organizacja działalności rewalidacyjnej szkoły, która przygotowuje środowisko lokalne do przyjęcia i zaakceptowania ucznia i udzielania mu pomocy.

Pożądany jest udział rodziców w konsultacjach dotyczących postępów w trudności ucznia, wspieranie przez szkołę ich wysiłków w pracy z uczniem.

Celem edukacji uczniów jest rozwijanie autonomii ucznia niepełnosprawnego, wdrażanie go do funkcjonowania społecznego, rozumienia i uznawania norm społecznych, a w szczególności wyposażenie go w takie umiejętności i wiadomości, które pozwolą mu na postrzeganie siebie jako niezależnej osoby oraz aby:
1. mógł porozumieć się z otoczeniem w najpełniejszy sposób, werbalnie lub pozawerbalnie
2. zdobył maksymalną samodzielność w zakresie zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych
3. był zaradny w życiu codziennym, adekwatnie do indywidualnego poziomu sprawności i umiejętności oraz miał poczucie decydowania o sobie
4. mógł uczestniczyć w różnych formach życia społecznego na równi z innymi członkami danej zbiorowości znając i przestrzegając ogólnie przyjętych norm współżycia zachowując prawo do swojej inności.

Zadaniami szkoły są:
1. tworzenie warunków niezbędnych do zapewnienia uczniowi kontaktu psychicznego poczucia bezpieczeństwa i akceptacji, nawiązania pozytywnego kontaktu emocjonalnego nauczyciela z uczniem
2. dokonywanie wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania ucznia i na jej podstawie opracowywanie i modyfikowanie indywidualnego programu edukacyjnego
3. rozwijanie u ucznia motywacji do porozumiewania się z drugą osobą, komunikowania potrzeb i stanów emocjonalnych
4. wdrażanie do samodzielnego wykonywania czynności związanych z samoobsługą, budzenie chęci pomocy innym
5. tworzenie sytuacji edukacyjnych w wykorzystywanie sytuacji życiowych do rozwijania umiejętności komunikacyjnych, w tym także umiejętności czytania i pisania, umiejętności matematycznych
6. tworzenie sytuacji wychowawczych umożliwiających doświadczanie relacji społecznych, przygotowanie do pełnienia ról społecznych, wzmacnianie pozytywnych przeżyć związanych z pełnionymi rolami
7. uczenie zasad współżycia społecznego
8. tworzenie sytuacji sprzyjających poznaniu otoczenia, instytucji, obiektów z których będzie korzystał
9. umożliwienie uczniowi udziału w różnych wydarzeniach kulturowych w roli odbiorcy i twórcy, przy czym uczenie wyrażania swoich przeżyć i emocji
10. zapewnienie uczniowi udziału w różnych zajęciach rewalidacyjnych wspierających rozwój i mających wpływ na możliwości kształcenia ogólnego oraz treści podstawy programowej (realizacji)

Zajęcia rewalidacyjne są prowadzone w celu:
1. wspomaganie rozwoju ucznia
2. rozwijanie psychofizycznej sprawności ucznia oraz zdolności do odniesienia sukcesu
3. rozwijanie zainteresowań muzycznych, tanecznych, sportowych, rozwój zdolności manualnych i plastycznych.
4. usprawnianie funkcjonowania ucznia oraz jego kondycji fizycznej
5. wspomaganie samodzielności społecznej
6. wdrażanie do aktywności ruchowej i kształtowania umiejętności samodzielnego organizowania wypoczynku i rekreacji

Treści nauczania:
1. umiejętność samoobsługi
2. dbałość o zdrowie
3. umiejętność porozumiewania się z otoczeniem
4. rozwijanie percepcji wzrokowej i spostrzegania
5. rozwijanie percepcji słuchowej
6. ćwiczenie pamięci dotykowej, ruchowej, słownej
7. nauka czytania i pisania
8. orientacja przestrzenna
9. elementarne umiejętności matematyczne
10. poznawanie najbliższego otoczenia
11. poznawanie najbliższego środowiska społeczno-kulturowego, przygotowanie ucznia do ról społecznych
12. twórczość artystyczna
13. poznawanie przyrody
14. zajęcia ruchowe
15. kształcenie techniczne

Rozporządzenie MENiS z dn 4 kwietnia 2005r. w sprawie organizowania wczesnego wspomaganie rozwoju dzieci.

Warunki organizowania wczesnego wspomagania, mającego na celu pobudzanie rozwoju psychoruchowego i społecznego dziecka od chwili wykrycia niepełnosprawności do momentu podjęcia nauki w szkole

Wczesne wspomaganie może być organizowane w przedszkolu, szkole podstawowej a także poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym także specjalistyczne poradnie np. dla osób z zaburzeniami słuchu, jeżeli mają one możliwość realizacji wskazań zawartych w opinii o potrzebie wczesnego wspomagania a w szczególności jeżeli dysponują środkami i sprzętem niezbędnym w tego rodzaju pracy.

Zespół wczesnego wspomagania jest powoływany przez dyrektora danej placówki a w jego skład wchodzą: osoby posiadające przygotowanie do pracy z małymi dziećmi z zaburzonym rozwojem psychoruchowym.

Zadaniem tego zespołu jest:
- ustalenie na podstawie opinii o potrzebie wczesnego wspomagania dziecka, kierunku i harmonogram działań w zakresie wczesnego wspomagania i pomocy rodzinie.
- nawiązanie współpracy z zakładem opieki zdrowotnej, ośrodkiem pomocy społecznej w celu zapewnienia dziecku rehabilitacji, terapii lub innych form pomocy stosownie do jego potrzeb
- opracowanie i realizowanie z dzieckiem i jego rodziną indywidualnego programu wczesnego wspomagania z uwzględnieniem działań wspomagających rodzinę dziecka w zakresie realizacji programu koordynowania działań specjalistów prowadzących zajęcia z dzieckiem oraz ocenienia postępów dziecka
- analizowanie skuteczności pomocy udzielanej dziecku i jego rodzinie, wprowadzanie zmian w indywidualnym programie stosownie do potrzeb dziecka i jego rodziny oraz planowanie dalszych działań w zakresie wczesnej interwencji

Zajęcia w zakresie wspomagania organizuje się w wymiarze 4-8 godzin w miesiącu w zależności od potrzeb i możliwości dziecka. Mogą być także prowadzone indywidualnie, dotyczy to głównie dzieci do 3rż. i powinny być prowadzone w warunkach domowych. Starsze dzieci (pow 3rż.) mogą uczęszczać na zajęcia grupowe.

Zespół współpracuje z rodziną dziecka, w szczególności poprzez:
- udzielanie pomocy w zakresie kształcenia postaw i zachowań pożądanych w kontaktach z dzieckiem (wzmacnianie więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i dzieckiem)
- rozpoznawanie zachowań dziecka i utrwalenie właściwych reakcji na to zachowanie
- udzielanie instruktażu i porad oraz prowadzenie konsultacji w zakresie prac z dzieckiem
- pomoc w przystosowaniu warunków w środowisku domowym dziecka oraz w pozyskaniu i wykorzystaniu w pracy z dzieckiem odpowiednich środków dydaktycznych i niezbędnego sprzętu

Metody behawioralne związane z modyfikacją zachowań

Metody behawioralne – oparte na warunkowaniu instrumentalnym. Podstawowym celem jest likwidowanie niepożądanych zachowań oraz wyuczenie takich, które są właściwe, pożądane lub konieczne.
Uczenie się: to proces nabywania względnie trwałych zmian w zachowaniu, które dokonują się poprzez ćwiczenia, nabywanie nowych doświadczeń oraz pod wpływam spontanicznej aktywności.

Uczenie:
- klasyczne: występuje w ramach mimowolnych reakcji
- instrumentalne: proces uczenia, w którym modyfikacje zachowania powstają jako wynik styczności w czasie swobodnego zachowania się organizmu z czynnikami, które przynoszą nagrodę, zaspokajają potrzeby, zmniejszają napięcie itd.

Prawidłowości rządzące uczeniem się:
- powstanie danego bodźca i reakcji
- wzmacnianie: wszystko dzięki czemu zwiększy się prawdopodobieństwo wystąpienia określonej reakcji w określanych warunkach. Jest ono procedurą podtrzymującą lub nasilającą występowanie danego zachowania. Mają charakter dwojaki – pozytywny (nagrody) i negatywny (kary)

Wzmocnienia za pomocą bodźców podprogowych – picie, jedzenie, potrzeby biologiczne

Wzmocnienia za pomocą czynników o dużej sile przyciągania

Wzmocnienia za pomocą zastępników (żetony, naklejki, serduszka, klocki etc.)

Wzmocnienia społeczne (pochwała, uśmiech, poklepanie po plecach)

Prawo efektu Thorndike’a:
Reakcje po których następują przyjemne bodźce, wiążą się z określoną sytuacją silniej aniżeli te, po których następuje kara.
Im większe zadowolenie, tym większe wzmocnienie tego związku i odwrotnie.

aniołeczek;)

to jeszcze i mnie proszę docenić ;]

Magda

o mamo...

Ania:)

Moze ta grupa ktora juz miała to zaliczenie to powie na czym ono polegało? Smile

tak mniej wiecej

Magda

no włacha! i niech reso też opowie jak napisze 14.01. o ile pamiętam Smile

GRECKY

Nie wiele pamiętam ale wiem, że ma 2 zestawy po trzy pytania opisowe. Ja miałem chyba:
!) Metoda ruchu rozwijającego w kształceniu specjalnym
2) Pogadanka jako metoda w nauczaniu specjalnym
3) Wyjaśnij pojęcia (i tu niestety nie pamiętam)

karolaaa

pojęcia do wyjaśnienia z zadania 3- zasady specjalne, projektowanie dydaktyczne, zajecia rewalidacyjno-wychowawcze Wink

GRECKY

Dziękuję za uzupełnienie luk w mojej pamięci Smile

Judytka

Seba jesteś Wielki! Smile

Judytka

Nic więcej nie pamiętacie? Mam nadzieję że jutro dacie jakąś cynę co było na metodach z Pieleckim... ;] Bo tego się chyba najbardziej boję, brrr...Od razu mi się Ruda Grażyna przypomina z tymi jej pojęciami i systemami :/

P.S. Czy jest sens uczyć się tych wszystkich rozporządzeń wraz z datami? :/

GRECKY

ja nic z tego nie miałem w swoim zestawie Smile

seba

tak wyłapałem co ważniejsze z tego natłoku informacji i ściągę żem machnął, może komuś się przyda w jakimś stopniu [; poskracałem maksymalnie, ale chyba da radę dojść ocb Smile

Zas kszt (wg Kupisiewicza) – normy postępow dydakt, których przestrzeganie pozwala nauczyciel zaznajomić uczniów z podst usystematyz wiedzy, rozwijać ich zaintere i zdoln pozn, wpajać im nauk pogl na świat oraz wdrażać do samokszt. (Lipkowski) Zas naucz – uczenia się osób niepełno:-zas życzliwej pomocy -kształt pozytyw atmosfery pracy -zas aktywn w nauce -zas indywidualizacji -zas dominacji wych -zas dostos treści nauczania do potrzeb każdego ucznia (Doroszewska) 1.Naucz w czasie pracy powinien stos jak najdalej idącą indywidualiz 2.W nauczaniu niepełno należy wiązać nauczanie z wychowaniem. 3.Proc naucz należy tak organiz, żeby wytw wokół wychow środow wych, które będzie wpływało na jego aktywizację 4.Takie organiz proc naucz, które wyzwala chęć pozn rzeczywist. 5.Nauczyciela obowiąz znajomo fizjolog-psych praw proc naucz i stos tej wiedzy w praktyce Meto naucz – w kszt specj wykorz są meto kszt ogólnego dostos do potrzeb uczniów niepełno W. Okoń: Meto naucz: systematycznie stos sposób pracy nauczyciela z uczniem, umożliw uczniom opanow wiedzy wraz z umiejęt posługiwania się nią w praktyce, jak również rozw zdolności i zainteres. Meto naucz stos w kszt specj różnią się od meto naucz pełnospr tym, że równocześ z proc naucz przebiega proc rewalidacji. Pogadanka – służy do rewalid, przygot uczniów do lekcji, określ celu lekcji, zapozn z nowym materiałem, systematyz i utrw wiadom. Opis i opow – mają pobudzać wyobraźnię uczniów. Meto lab – polegają na wykonyw eksperym przez uczniów Meto probl – stos się je w czasie systematyz oraz wdrażania wiedzy do praktyki. Gry i zabawy:-symulacyjne: odbicie rzeczywis, naśladow czynników wyst w życiu.-sytuacyjne: stwarza się syt sztuczne, które mogłyby zaistnieć jednak nie istnieją.-inscenizacyjne: może w nich brać udział grupa uczniów oraz w większym stopniu wyst w niej elementy kszt emocjon i estetyczn. // Stos tych meto pozwala na kształtowanie pojęć na pods dośw. Uczniowie do określ pojęć dochodzą sami, pozwala na zastęp w proc poznaw zaburz proc niezaburz. -zajęcia prakt: organizując pracę ucznia należy oprzeć jej wykon na niezaburz funkcj psych i fiz oraz angaż funk zaburz w sposób pozw na ich usprawn i koryg. -ćw: prowadząc różnego rodz ćw należy pamiętać o tym, żeby liczba powt była dostos odp do każdego ucznia. Należy je prow w możliwie jak najbardziej atrakcyjny sposób, tak aby nie męczyły ucznia i sprawiały przyjemność Wybór metod zależy od:- rodz i st niepełno -st upośl -wieku umysł –zainteresowania -treści -celów –nauczyciela -wielkości grupy –czasu Meto ruchu rozwij W Sher Gł ideą meto jest posługiw się ruchem jako narzędziem wspomag rozw psychoruch dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Podst założenia meto to rozwij przez ruch: - świadom własnego ciała i usprawn rucho -świadom działania w przestrzeni -dzielenia przestrzeni z innymi Meto W.Sher ma na celu stwarzać dziecku okazje do pozn własnego ciała, usprawn motoryki, sprawności. W meto wyróżnia się kilka kategorii ruchu: 1.Ruch prow do pozn własnego ciała 2.Ruch kształt związ jedn z otoczeniem fiz: 3.Ruch wiodący do wytworz się związku z drugim człowiekiem 4.Ruch prowadz do współdział w grupie 5.Ruch kreatywny Zas specyf dla meto: - uczestnicz jest dobrowolne -nawiąż kontakt z każdym dzieckiem -zajęcia powinny być przyjemne -bierz udział we wszystkich ćw -stymuluj aktywn dziecka -miej poczucie humoru -nie krytykuj -chwal dziecko nie tyle za efekt co za wysiłekCELE KSZTAŁCENIA Podmiotowe traktowanie ucznia 1.Powszechność nauczania 2/.Dostępność 3./Otwarty charakter systemu 4./Zapewnienie warunków 5./Jak najwcześniejsze rozpoznanie 6. program dostos do indywidualnych potrzeb ucznia 7./Rozwij zaradności osob i um społe 8./Stos aktywnych meto naucz ///////// uczenie: bardziej lub mniej trwała zmiana w zach, która wyst w wyniku ćw proces rewalidacji/rehabilitacji: mieści w sobie kompensację, korygowanie, usprawnianie, dynamizowanie, stymulowanie w zależności od potrzeb ucznia 1.Czynn tkw w dziecku -stan psychofiz -wiek życia oraz umysłowy -rodz niepełno -czas powstania niepełno -stan funkcj uk. nerw -sfera emocjonalna –motywacja 2.Czynn poprz proc uczenia: -stan zdrowia -odżywianie, sen -transfer-zdoln przenoszenia zdobytych um –motywacja -projektow dydakt 3.Czynn zależne od nauczy: -wiedza -postawa - znajomość dziecka -przygotow merytor i metodyczne -współpr z rodzic i innymi nauczy, specjalistami -elastyczność i otwartość 4.Czynn związ z proc kształc: -program naucz -miejsce nauki -dobór metod, zasad, środków naucz –ocena /// Na każdym etapie edu podst i gim wyodrębnia się: 1.zaję edu: -funkcj w środow -muzyka z rytmiką –plastyka –technika –wf -etyka/religia 2.zajęcia rewalidacyjne Zad szkoły są: 1.zadbanie o bezp psych ucznia 2.dokony wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcj ucznia 3.rozwijanie motywacji do porozum się z drugą osobą 4.wdraż do samodzielności 5.uczenie zas współżycia społ Zaj rewalidacyjne są prow w celu: -wspom rozwoju -rozwij psychofiz sprawn -rozwij zainteres //// Meto behawioralne – oparte na warunkow instrument. Podst cel jest likwidowanie niepożądanych zach oraz wyuczenie takich, które są właściwe, pożądane lub konieczne. Uczenie: - klasyczne: wyst w ramach mimowoln reakcji -instrument: proc uczenia, w którym stos sie kary i nagrody (wzmocnienia) Prawo efektu Thorndike’a: Reakcj po których następ przyjemne bodźce, wiążą się z określ syt silniej aniżeli te, po których nast kara. Im większ zadowolenie, tym większ wzmocn tego związku i odwrotnie.

aniołeczek;)

podziękować Wink

aniołeczek;)

co to jest projektowanie dydaktyczne???

seba

jeden z czynników poprzedzających proces uczenia się.

aniołeczek;)

dzięki

Judytka

A jakie były pytania w II zestawie to nie wiadomo? ;/

seba

taka to wlaśnie jest współpraca Judytko..

julita

PROJEKTOWANIE DYD- po co uczymy? jasne okresl celow kszt, czego nauczamy?, w jaki sposob bedziemy ten proces prowadzic?-wybor metod, z wykorzyst jakiego instrumentorium- jakie srodki i pomoce, z jakim skutkiem?-ocena, kontrola.

seba

no czyli w skrócie jeden z czynników poprzedzających uczenie się/nauczanie ;].